در مسابقه های المپیک پکن که از آن بعنوان گران ترین و باشکوه ترین دوره از تاریخ المپیاد یاد می کنند، قهرمانان و نام آوران ایران با شکستی سنگین و دور از انتظار روبرو شدند. جز در دو مورد: یکی رشته تکواندو که هادی ساعی برای دومین بار به نشان طلای المپیک دست یافت - بار نخست در المپیک آتن بود- و دیگری مراد محمدی که در کُشتی آزاد نشان نقره گرفت. دیگر نام آوران ما در کُشتی آزاد و وزنه برداری که از ورزش های سُنتی ما هستند ناکام مانده و با شکست روبرو شدیم.
شکست احسان حدادی در پرتاب دیسک، عدم حضور حسین رضازاده، قوی ترین مرد جهان در این دوره از مسابقه ها نشان دهندة عدم شایستگی اداره کنندگان ورزش کشور است. عدم حضور یا مانع شرکت کردن رضازاده در المپیک پکن گفت و گوهایی را باعث شده است. رضازاده اگر در مسابقه شرکت می کرد، به احتمال بسیار زیاد سومین طلای المپیک خود را دریافت می کرد و نام او در تاریخ المپیک همراه با سه تن دیگر که تاکنون سه طلایی شده اند، برای همیشه ثبت می گردید.
ایا سردمداران نظام از اینکه یک پهلوان ایرانی به چنین جایگاه رفیعی برسد نگران هستند؟ پاسخ رضازاده به مسئولانی که به پیشنهاد پزشکان از او خواسته بودند که در سابقه شرکت نکند!، گویای چنین امکانی است. رضازاده در پاسخ می گوید حال که مقام های ورزشی صلاح نمی دانند من در مسابقه شرکت کنم، «موضوع را به آگاهی مردم ایران برسانید». جمله ای که بسیار با معنی است. آیا امکان دارد که در المپیک آینده در لندن چنین وضعیتی برای هادی ساعی پیش نیاید؟
ورزشکاران غیرتمند و مربیان دلسوز و زحمتکش ما، هر چه در توان دارند برای پیروزی در میدان های ورزشی بکار می برند. عدم شایستگی هیأت های سرپرستی، حضور عوامل امنیتی، بی علاقگی مسئولان در پیروزی پهلوانان ما و به ویژه استقبال گسترده و سراسری مردم قدرشناس و ورزش دوست ایران از نام آوران سربلند ایران که همواره باعث ترس و وحشت سردمداران نظام بوده است، عوامل بزرگ این شکست ها دردآور است.
با وجود شکست های یأس آور و ناامید کننده، پیروزی های ساعی و مراد محمدی را که اگر موفقیت آنها نبود در آخر جدول رده بندی نشان ها قرار می گرفتیم.
ما این پیروزی ها را به آنان و جامعه ورزشی شادباش می
No comments:
Post a Comment