نـاآرامی هـای کُـردستـان

نـاآرامی هـای کُـردستـان مهندس هو شنگ کردستانی

رویدادهای اسف انگیز و دردناک چند هفته اخیر در شهرهای مختلف کردستان که شمار زیادی کشته و مجروح بجا گذارد، یکبار دیگر ماهیت ضد ایرانی سردمداران نظام به ناحق مسلط بر کشور را برملا ساخت.
مردم کُردستان و اصولاً مردم سایر استانهای کشور چه می گویند و چه می خواهند که جانیان حامی ولایت مطلقه پاسخ آنان را با گلوله می دهند؟ آنان می خواهند همانند مردم کشورهای دارای دمکراسی از حق آزاد بودن و آزاد زیستن برخوردار باشند و هیچ قدرتی را یارای آن نباشد که این حق را از آنان سلب نماید.
در دنیایی که نسیم جانبخش آزادی در آن آغاز به وزیدن کرده و می رود تا طومار زندگی حکومت های استبدادی را در هم بپیچد، آیا درخواست این حقوق بدیهی و انسانی جرم است؟
مردم بیکارند، اگر کار هم داشته باشند درآمدشان پاسخگوی نیازهایشان نیست.
مردم آزادی بیانِ دردها و گرفتاری هایشان را ندارند. آزادی اعتراض علیه بدبختی هایی که برسرشان آمده و می آید را نداردند و ...
سردمداران نظام که توانا به پاسخ گویی خواستهای بر حق مردم نیستند به آنان تهمت تجزیه طلبی می زنند.
این تهمت اگر به فرض هم تا حدودی حقیقت داشته باشد، شامل حال همه مردم نمی شود. اصولاً شعار تجزیه طلبی میکروبی است که تنها در محیط های ناسالم اجتماعی، اقتصادی و سیاسی رشد و نمو می کند. اگر در تظاهرات بر حق مردم استانها به ویژه کُردستان معدودی هم پیدا شوند که از سر خودخواهی یا سرسپردگی به بیگانه شعار تجزیه طلبی دهند ربطی به توده مردم ندارد.
شعار تجزیه طلبی در طول تاریخ نه تنها در ایران که در همه کشورهای جهان مطرح بوده، هست و خواهد بود. این که شعار تجزیه طلبی در چه سرزمین هایی می تواند کاربرد داشته باشد و کجاها پا نمی گیرد، بحثی است که فرصت دیگری را می طلبد. ٭